jak beatnik
wyruszyć po prawdę
która jest o autostradę
własnych wersów stąd
lecz i na każdej stronie
podmiotu wędrującego
a potem mieć to wcielenie
na końcu języka
wystawionego pamięci
by jako pasażer
wypisów literatury
odczytać przez okno poety
znaczenia tamtych
przemyślanych ścieżek
które kiedyś wyczerpały
niebieski wkład jego życia
