drgawki

cisza w ciszy jak balast

obnaża głębokość wody

rzeka gęstym pasmem

odcina azyl dzieciństwa

moje ciało nie jest już moje

w jamie na brzegu

wyobrażę sobie dom

nad ogniskiem zapałki

zastygnę bez żadnej łzy

będę tym co przemija

przeze mnie w piach

nieśmiertelnością odartą

z tchnienia bogów

jak trzonki siekier

biegnące do ognia