płyny fizjologiczne

odzyskuję wszystkie hasła do okien

na zaparowanym szkle pisze wyznania

zanim kamienie zetrą słowa

zostanie nieme wrażenie spowiedzi

z moich win ta największa

ból stały przyjaciel

odzywa się zawsze gdy jest zbyt pięknie

wyostrza obraz ukłuciem

pod ciężarem herbaty zawraca rękę do pionu

podłogą bije w szklankę jak w dzwon

kruk najbardziej kruczy przed zmierzchem

gdy cienie łagodzą światło

czeka na parapecie na to co zostanie

jak nocny kierowca rozwozi po rogach

miłość która nie wymaga oddania

szkło w szybach kruszeje

wietrzność przenika wnętrza

domu który jest pusty choć pełny

słów wyplutych z krwią

na podłogę obok rozlanej herbaty