niedoskonały

sznur wokół szyi  
w dłoniach  dwie czerwone cegły

 z pieca Martynowskiego

burzą świat niedoskonały 
burzą prawdę i kłamstwo

mam dość

patrzenia przez małe okna

pokryte bezczelnie szarością

w głowie szum myśli niedoskonałych obrazów

w sercu migotanie szarpanie 

pytam za co

widzę świat czarno-biało  

blady księżyc smutne pejzaże 
kiedyś  wyśni się życie

prawdziwe bez obaw 

jutra nienawidzę boję się
dziś nęka wysokimi progami

idę ze strachem pod ramię
uśmiech przygaszony nieśmiałym spojrzeniem

wszystko minie  pory roku

burza i cisza przed nią 

młodość starość

smutek radość

widzę

myślę

boję się

 ucieczka od samego siebie